Kontrakty terminowe na WIG20 we wtorek konsolidowały się wąsko praktycznie przez całą sesję. Jednocześnie – dzięki w miarę wysokiemu otwarciu – już na początku notowań doszło do powiększenia odbicia wzrostowego, co zakładaliśmy w przeddzień.

Pierwszy etap wzmocnienia ruchu na północ miał, w myśl wczorajszego artykułu, dotrzeć do oporu intra 2346-48. Tak też się stało, choć precyzyjnie rzecz ujmując, fala wzrostowa zatrzymała się w rejonie zniesienia 38,2% (poziom 2343) ostatnich spadków.

Obecnie nadal nie można wykluczyć, iż rynek docelowo wejdzie w obszar cenowy 2370-80, który w grudniu ubiegłego roku i w lutym tego roku stanowił ważne wsparcie na wykresie dziennym. Tak się składa, że w tym samym miejscu wypada równość dużych korekt na D1.

Patrząc przez pryzmat interwałów intradayowych, można z kolei powiedzieć, iż wtorkowa konsolidacja przypominała swoim kształtem ucho formacji spodko-podobnej.

Podchodząc do tej samej kwestii nieco w inny sposób, można uznać iż wtorkowy ruch boczny wpisał się w schemat flagi prowzrostowej na M15 o zasięgu 2353.

Idąc tropem formacji spodko-podobnej, należy stwierdzić że w razie jej wybicia i realizacji zasięg związanego z tym ruchu znajduje się właśnie w rejonie 2370-80.

Warto też dodać, że świeca dzienna odnosząca się do omawianej tu sesji zamknęła się na tyle wysoko, iż stanowi potwierdzenie formacji objęcia hossy, zbudowanej na dołkach. To z kolei może być uznane za dodatkową przesłankę możliwych dalszych wzrostów w ramach powiększającego się odreagowania wcześniejszych zniżek.

Gdyby jednak kurs nie był w stanie – mimo większego prawdopodobieństwa takowego scenariusza, wspieranego wymienionymi wyżej argumentami – unieść się wyżej, to moglibyśmy mieć do czynienia w konsekwencji z formacją prospadkową 121 na H1, opartą na równości mniejszych korekt na D1. Jej szacowany zasięg wypada nb w okolicy 2250 pkt.