Kontrakty terminowe na WIG20 przed świętami przebywały między strefą wsparcia 1920-30+ a strefą oporu 1960-70 na interwale dziennym. Na sesjach przedświątecznych nadal dominowała konsolidacja.  

Zarówno świece na tym ostatnim wspomnianym interwale (D1), jak i układy intra sugerują przewagę Byków. Na intradayu mamy w tej chwili ciągle do czynienia z próbą tworzenia struktury spodko-podobnej oraz formacji flagi, też pro wzrostowej.

Zasięg ewentualnego wybicia w górę flagi (na poziomie 1983-84) wypada dość zdecydowanie powyżej strefy 1960-70 i jego wypełnienie mogłoby zbliżyć kurs do kolejnej bariery podażowej na interwale dziennym: 1990-2000+.

Nadal można przyjąć też, że skuteczne wybicie w górę zapory 1960-70 stanowiłoby zapewne preludium do powrotu kursu na dobre do wzrostów. Tym samym trafne okazałoby się założenie, iż korekta spadkowa, która rozpoczęła się w styczniu, dobiegła końca i rynek przeszedł w fazę kolejnego impulsu wzrostowego.

Dowód na powrót do wzrostów byłby w pewnym sensie pośredni – o czym pisałem nb już w poprzednich artykułach – gdyż po skutecznym wybiciu w górę bariery 1960-70 doszłoby do zanegowania pro spadkowej formacji głowy z ramionami na H4/D1, która została zainicjowana 24 marca. Jest to formacja, która utworzyła się wewnątrz większej struktury w postaci konsolidacji budowanej między poziomem 2020+ a 1880+.

Trzeba jednak cały czas pamiętać, że wybicie w dół strefy wsparcia 1920-30+ na D1 (zamiast pójścia kursu powyżej 1960-70) oznaczałoby zapewne ruch nie tylko do 1860+-80+, ale nawet do okolicy 1800. Na razie jednak mocne wzrosty na rynkach bazowych kolidują z taką wizją.  Inwestuj codziennie online na FW20 razem z autorem artykułu! 

Kontrakty terminowe na WIG20 w ostatnich dniach minionego tygodnia po dotarciu do 1860+, gdzie znajdowało się zniesienie 38,2% całego ruchu wzrostowego zainicjowanego w październiku ubiegłego roku, dynamicznie się odbiły. O takiej możliwości pisaliśmy w poprzednich artykułach. Główny dylemat dotyczy tego, czy obawy o dalszy rozwój sytuacji pandemicznej zgaszą próby nadmiernego powiększenia odbicia, wzmacnianego zresztą dalszym rajdem byków na Zachodzie.

Piątkowe odreagowanie w stronę strefy oporu na interwale dziennym 1920-30+ (po uprzednim dotarciu do wsparcia w rejonie 1860+) było zgodne z koncepcją, w ramach której nastąpi przy tym – takie było dalsze założenie – być może nawet próba powrotu do wzrostów na interwale dziennym.

Jeśli tak by się stało, to należałoby uznać, iż korekta na D1 rozpoczęta w początkowej fazie stycznia właśnie się skończyła. Korekta ta przybrała formę tak zwanej korekty prostej, złożonej z pierwszej fali spadkowej tworzonej w styczniu, swoistego łącznika i potem kolejnej fali spadkowej, która miała miejsce ostatnio.

Wydaje się jednak, że aby uznać, iż rynek rzeczywiście bliski jest powrotowi do wzrostów, nie wystarczy, żeby została wybita w górę zapora 1920-30+, do której kurs dotarł w piątek. Potrzebne jest również uporanie się przez byki z zaporą 1960-70+.

Byłby to dowód w pewnym sensie pośredni na powrót do wzrostu, gdyż tym samym doszłoby do zanegowania formacji głowy z ramionami, która została zainicjowana w ostatnich dniach. Jest to formacja, która utworzyła się wewnątrz większej struktury w postaci konsolidacji tworzonej między poziomem 2020+ a 1880+.

Zwracam uwagę, że na intradayu rynek zatrzymał się w piątek na zniesieniu 38,2%  (poziom 1927-28) fali spadkowej rozpoczętej 15 marca. Wcześniej doszło do naturalnego wybicia w górę z klina zniżkującego na H1. Ewentualne uporanie się z tym miejscem (1927-28) przez byki mogłoby doprowadzić do ruchu w kierunku 1965-66, gdzie zlokalizowane jest zniesienie 61,8% wspomnianej wyżej fali.

Piątkowa sesja dla naszych traderów – współpracujących z autorem artykułu w ramach programu mentoringowego –  składała się w zasadzie z jednego zagrania na wzrosty. Musieliśmy jednak podzielić to zagranie na etapy.

Pierwszy etap dotyczył ruchu kursu między strefą złożoną z oporu 1885-90 i węzła di Napolego (zniesienie 38,2% i 61,8% w rejonie 1892-94) a oporem 1900-906. Zagrana przez nas L-ka z okolicy 1892-94 mogła trochę rozczarować, gdyż liczyliśmy na podejście przynajmniej kilka punktów wyżej, tymczasem rynek zatrzymał się w rejonie 1903.

Później w trakcie wybijania w górę 1900-906 próbowaliśmy zagrać – z sukcesem zresztą – skalpa na L z okolicy 1901-904: najpierw do 1909-11, a potem w stronę 1915-16 i 1921-23 (to były to dwa cele tzw. wydłużenia skalpa, które rynek zrealizował).

Nb kiedy docierali w okolice 1920+, doprecyzowywaliśmy, iż kurs może podciągnąć pod poziom 1926, gdzie znajdowała się dolna banda oporu 1926-29 i zasięg niezbyt typowej flagi pro wzrostowej na M15. Maksimum zanotowano na 1927.  Inwestuj codziennie online na FW20 razem z autorem artykułu! 

Kontrakty terminowe na WIG20 w drugiej części minionego tygodnia najpierw mocno spadły, do strefy wsparcia na interwale dziennym: 1920-30+, następnie w czwartek zrobiły tak zwaną cofkę do wybitego wcześniej wsparcia 1960-70. W końcu w piątek, w dniu rozliczenia serii H kontraktów zeszły ponownie do 1920-30+. Można powiedzieć, że Trzem Wiedźmom towarzyszyło pogorszenie się nastrojów w związku z rozszerzanym lockdownem.

Skupiając się na kwestiach technicznych (AT), generalnie bliżsi jesteśmy obecnie scenariusza, zgodnie z którym rynek ponownie może spróbować ruszyć jeszcze niżej na południe, w kierunku 1900 i 1880+. Nie dość na tym, w sprzyjających niedźwiedziom warunkach (tu istotna byłaby zapewne między innymi korelacja z Zachodem) mogłoby dojść do ruchu w kierunku 1810-20, gdzie mamy do czynienia z zasięgiem dużej flagi pro spadkowej na interwale dziennym (ozn. kolor ciemnoniebieski).

Dotychczas byki broniły się przed realizacją zasięgu tej flagi za pomocą próby tworzenia podwójnego dna. Później jednak, kiedy formacja ta nie “odpaliła”, ruch boczny przekształcił się w układ przypominający bardziej prostokąt.

Prostokąt ten to nic innego jak długotrwała konsolidacja między poziomem około 2020 a ok.1880. Kierunek wybicia z tej konsolidacji zadecyduje o tym, czy faktycznie będziemy mieli do czynienia z ruchem w kierunku 1810-20, a nawet niżej, czy też ponownie dojdzie do próby wybicia w górę strefy oporu 2080-90+.

Na intradayu warto jednak zauważyć klin zniżkujący na interwale M15 wybity na koniec piątkowej sesji w górę z szansami na kontynuację ruchu w kierunku 1944-47 (znajdują się tam: OB na M15, zniesienie 50% i opór 1944-45 oraz linia równoległa do dolnego boku klina).

Oprócz wpływu Zachodu na kurs można spodziewać się wpływu ewentualnego zaostrzenia lockdownu w Polsce, chociaż zapewne przynajmniej po części można odnaleźć go w obecnych cenach .

Piątkowa sesja okazała się w dużym stopniu sprawdzianem cierpliwości dla naszych graczy współpracujących z autorem artykułu – w ramach programu mentoringowego. Pierwsze zagranie bowiem – udane zresztą (na spadki z okolicy 1950-51 w stronę 1944-45 i 1934-35) – zanim nabrało rumieńców sprowadzało się do wyczekiwania przez nas na koniec wąskiej, 5-6 punktowej konsolidacji nad 1944-45 i pod 1950-51.

W drugiej części sesji próbowaliśmy jeszcze grać na kontynuację spadków spod 1934-35 w stronę 1926-29 i 1921-23, ewentualnie do 1915-16. Rynek rzeczywiście zszedł w pobliże (na odległość jednego punktu) 1921-23. Jednak, żeby zachować bezpieczeństwo zagrania, trzeba było raczej wycofywać się z niego nieco wcześniej (ze względu na ryzyko zwiększenia zmienności w godzinę Trzech Wiedźm), kiedy kurs dotarł jedynie do 1926-29.  Inwestuj codziennie online na FW20 razem z autorem artykułu! 

Kontrakty terminowe na WIG20 na początku nowego tygodnia najpierw nieskutecznie, tylko chwilowo wybiły w górę opór w rejonie 2020, a później oddaliły się nieco mocniej na południe od poziomu 2000. Zbliżyły się przy tym do strefy wsparcia na interwale dziennym: 1960-70, której wybicie w dół oznaczałoby możliwość głębszego ruchu spadkowego.

Na koniec wtorkowej sesji doszło do zejścia kursu do wsparcia intra 1977-81 i delikatnego wybicia go na fixingu. Poprzednio kilkakrotnie rynek – tworząc konsolidację – zatrzymywał się tuż nad tym wsparciem.

Atak podaży na 1977-81 może być z węższej perspektywy intradayowej potraktowany jako efekt realizacji formacji głowy z ramionami na M15, której zasięg wypadał w okolicy poziomu 1962-63. Z szerszej perspektywy (interwału dziennego) można mówić o próbie schodzenia kursu w stronę zapory popytowej 1960-70, a jednocześnie oderwania się od zapory podażowej 1990-2000+, którą rynek próbował wybijać kilkakrotnie w ostatnich dniach w górę.

Co ciekawe, na wykresie interwału godzinowego można z kolei próbować zidentyfikować formację trójkąta rozwartokątnego (ozn. kolor fioletowy) o nachyleniu pro spadkowym i zasięgu w okolicy 1940.

To mogłoby sugerować, iż rynek jest w stanie nie tylko zaatakować wsparcie 1960-70 na D1, ale również schodzić do kolejnej zapory popytowej, zlokalizowanej w strefie 1920-30+.

Ażeby to jednak faktycznie mogło się zdarzyć, musi najpierw dojść do potwierdzenia wybicia wsparcia intra 1977-81, do którego kontrakty dotarły w końcówce dzisiejszej sesji. Tak więc rynek znalazł się w pobliżu zapory 1960-70 i w zależności od tego, czy zdoła się tutaj wybronić, czy też nie, może dojść albo do głębszego ruchu spadkowego, bądź też do jeszcze jednej próby podchodzenia pod 1990-2000+ i wybijania tej bariery podażowej w górę.

Z jednej strony dużo może nadal zależeć od korelacji z rynkami bazowymi, z drugiej jednak w czasie wtorkowej sesji widać było oznaki braku tej korelacji, szczególnie w momencie gdy DAX przed południem ruszył mocniej w górę, a nasze kontrakty najpierw wstrzymały się od wszelkiego wzrostu, a potem, popołudniu ostatecznie wybiły w dół z wąskiej konsolidacji.   Inwestuj codziennie online na FW20 razem z autorem artykułu!